آفتاب روز دهم محرم از نیمه گذشته و روز عاشورا آخرین ساعات

فرزند فاتح خیبر چه کنند!

کافی است نگاهی به دامان سالخوردگان و از کار افتادگان این سپاه بیندازید.

لابد می دانید که این سنگها بناست بر پیشانی امام شما بنشیند. دیر بجنبید

اما دریغ و افسوس که دستان من و تو بسته است و اراده ی خداوند بر آن تعلق گرفته

همان ها که تاریخ قرن هاست چشم انتظار است تا چگونه پرکشیدنشان را به نظاره بنشیند.

همان ها که تا آخرین قطره ی خون ، دست از یاری امام زمان خویش بر نداشتند

خوب نگاه کنید.

در میان اینان هستند کسانی که راه را بر امام بستندو دل اهل بیتش را شکستند.

پیوسته اند، اما جان کلام او را به خوبی در یافته اند و جان خود را در راه عزت

اسلام فدا کرده اند.

آنان که در این سوی معرکه اند همراه و همنفس با مقرب ترین بنده ی خدا روی زمین ،

تا آنجا که از فرشتگان مقرب آستان حق نیز پر و بال می سوزانند .

اما در دیگر سو طاغوتیان زمانه اند که راستش را بخواهید شماری از آنان پینه ی بلندی

بر پیشانی شان نشسته ، از کثرت عبادت و نماز شب !!!

اما چگونه است که با این همه سابقه ی مسلمانی بر روی فرزند رسول خدا شمشیر کشیده اند؟

خدا می داند!

اما اینان چرا بر روی فرزند پیامبر خدا شمشیر کشیده اند؟

خدا می داند!

خوب نگاه کنید .

در جبهه ی طاغوت چهره هایی به چشم می خورند که شاید ربع قرن پیش در کنار

امیر مظلوم شهر کوفه و در جنگ های جمل و صفین و نهروان برای سپاه اسلام شمشیر

کمی آن سوتر فرماندهان سپاه جور ایستاده اند که هریک به خیالی خام در مقابل

رهایشان کنید خون یکدیگر را می ریزند.هیچ یک حاضر نیست در نماز بر دیگری اقتدا

کند. اما بر یک اصل اتفاق نظر دارند و دست یکدیگر را می فشرند :باید حسین«ع» را از

کوفه و شام است به آنان که در برابر این خوش خدمتی خونین و هولناک .

نمی دانم آیا اینان می دانند که چگونه می شود بر روی ولی خدا شمشیر کشید؟!

بسته است.

چه کسی می داند شاید اینان همان ها باشند که خداوند در قرآن وعده کرده بر قلب ها و گوش ها

و چشم هایشان مهر می زند.

اینان همان جماعتی هستند که از درک حقیقت عاجزند و دیگر چه عذابی بالاتر از این

و ای کاش آنان که در این سوی معرکه اند کمی به آن اندرزهای عاشورایی گوش جان بسپرند.

ای دل!غمین مباش که این رسم روزگار است .

حال و روز آنان که تیغ به روی

می کشندرا از اهل دل باز پرس تا رازهای مگو را بر تو افشا کند :

الهی هرکه را خواهی بر افتد او را رها کنی تا با دوستان تو در افتد!

دیگر بار چشم باز کنید تا از کربلا سخن بگوییم.

این نعل ها برای چیست؟ کاش می شد از باقی قصه بگذریم.

افزون بر یکصد و بیست تیر و نیزه بر جسمش نشسته و این حکایت از آن دارد که

لحظه های آخر حیات اوست .

با این حال ، او امام همه است .

حتی امام آنان که راه را بر او بستند و حلقوم طفل شیر خوارش را دریدند .

آری ! او امام همه است .

او امام همه است .

حتی امام انان که پیکر برادرزاده ی نازنینش را زیر سم ستوران خرد کردند .

ای مردم !بدانید که حسین «ع» امام همه است و بر آن است تا همه ی آن جماعت عبوس

بی خبر از خدا را هدایت کند. او می خواهد دست بگیرد و اگر بتواند و خود بخواهند

از میان لشگر کران و کوران و گنگان دست کم یکی را نجات دهد .

با آخرین توان که در وجود زخم خورده اش باقی مانده فریاد بر می آورد :

کسی هست مرا یاری کند؟!

نه ! اشتباه نکنید . این فریاد نه از آن رو بود که دستی به یاری او دراز شود تا آن

تا حسین بن علی «ع» برای تثبیت پایه های دینی که از آن جز نامی باقی نمانده بود ،

قربانی شود . لابد شنیده اید که محمد حنیفه ، امام را از پیمان شکنی مردم عراق خبر داد

و از او خواست تا سر خویش گیرد و رو به سوی یمن گذارد . اما امام از بشارتی

ای حسین «ع» روی به راه نِه که خداوند می خواهد تو را

 در راه خویش کشته ببیند

این فریاد بدان جهت بود تا در این دم آخر نیز کسی را نجات دهد .

زیرا همه ی آنان که در صحرای کربلا بودند و فریاد او را شنیدند ، اگر لبیک

نگفته باشند اهل عذابند. از همین رو بود که روزها پیش از آنکه جنگ در گیرد

دست یافتند که احدی را در آن مقام راهی نیست . و امام در پی کسب همین مقام برای

مردمان غافل و ظاهربین آن زمانه بود . افسوس که جز شماری اندک ، کسی جان کلام

او را درنیافت و آن قصه ی تلخ که شکیب و قرار دل من و تو را به یغما می برد به

هنوز منتظر فرمان اند. امام دیگر رمقی ندارد .

یکی به قتلگاه نزدیک می شود .

اسب های آن سواران ، پا به زمین می کشند .

شیهه می کشند .

نمی دانم چرا بی قراری می کنند ؟!

یکی به قتلگاه نزدیک می شود .

یکی به قتلگاه نزدیک می شود .

یکی به قتلگاه نزدیک می شود .

این نعل های تازه برای چیست؟!

کاش کسی می دانست !

امام هنوز زنده است .

یکی به قتلگاه نزدیک می شود .

حتی از او که آهنگ قتلگاه کرده بود نیز می گذرند . نمی دانم!

هرچه هست ده سوار که جملگی زنازاده اند بر پیکر امام ، اسب می تازند .

امان از آن نعل های تازه !!!

امام هنوز زنده است.

حرامزادگان بر پیکرش می تازند .

یکی وارد قتلگاه شد.

از باقی قصه بگذرید که بغض راه گلویم را بسته .

یکی از قتلگاه بیرون آمد.

بغض ریگ های صحرا می شکند.

زیر هر سنگ را که برداری ، خون جاری می شود .

زنا زادگان اسب می تازند.

حرامیان حلقوم ها را می برند.

چرا خنجرهایشان ناله سر می دهند.؟!!!

در مقابل،آسمان و زمین و درختان و پرندگان و جانوران و هر آنچه در این دشت

است خون می گرید .

فقط همین جماعت دیو سیرت اند که هلهله می کنند و کف می زنند و

و بی شک این تاوان سنگینی است برای آنان که فریاد حق طلبی امام عصر

خویش را شنیدند و به بیراهه زدند.

ای دل! گوش فرا ده که دیر یا زود امام عصر من و تو نیز

تکیه بر دیوار کعبه خواهد زد و فریاد حق

طلبی سر خواهد داد .

کاش در آن روز موعود ، من و تو به بیراهه نزنیم.