امام شب بیست و هشتم رجب چون عزم کرد که از مدینه به جانب مکّه خارج شود، همه‌ی اهل‌بیت خویش را جز «محمّد ابن حنفیه» - برادرش- و «عبدالله ابن جعفر ابن ابی‌طالب» -شوی زینب‌کبری سلام‌الله‌علیها- با خود برداشت و پس از زیارت قبور، در تاریکی شب روی به راه نهاد درحالی که این مبارکه را بر لب داشت: «فَخَرَجَ مِنْها خائـِـفاً یَـتَـرَقـَّبُ قالَ رَبِّ نَجِّنی مِنَ القَوْمِ الظّالِمینَ ...» (قصص / 21) و این آیه در شأن موسی است علیه‌السلام، آن‌گاه که از مصر به جانب مدین هجرت می‌کرد.

و این‌چنین بود که آن هجرت عظیم در راه حق آغاز شد و قافله‌ی عشق روی به راه نهاد. آری آن قافله، قافله‌ی عشق است و این راه، راهی فراخور هر مهاجر در همه‌ی تاریخ. هجرت مقدمه‌ی جهاد است و مردان حق را هرگز سزاوار نیست که راهی جز این در پیش گیرند؛ مردان حق را سزاوار آن نیست که سر و سامان اختیار کنند و دل به حیات دنیا خوش دارند آن‌گاه که حق در زمین مغفول است و جُهّال و فـُسّاق و قدّاره‌بندها بر آن حکومت می‌رانند.

امام در جواب محمّد حنفیه (رحمةالله‌علیه) که از سر خیرخواهی راه یمن را به او می‌نمود، فرمود: «اگر در سراسر این جهان ملجأ و مأوایی نیابم، باز با یزید بیعت نخواهم کرد.»
قافله‌ی عشق روز جمعه سوم شعبان، بعد از پنج روز به مکه وارد شد.
فتح خون / فصل اول (آغاز هجرت عظیم) / سید شهیدان اهل قلم (سید مرتضی آوینی)


حیدر مدد